Самоперцепција

Брзоплета сум. Мојата наивност често преминува во глупавост. Толку време поминувам во правење планови и во обмислување на сите детали, а скоро сè што правам, правам инстиктивно.
Слушам музика што ја лечи душата, но истовремено ги поттикнува и најдепресивните духовни моменти.
Прво што забележувам кај луѓето се нивните раце и нокти. Дланките се првото нешто што ми паѓа во очи кај луѓето. Тие ми ја опишуваат чистината на нивната душа и говорат за нивната педантност и внимателност.
Срамежлива сум, тоа го покажува и мојот неистакнувачки говор на телото.
Не знам да кажам „не“ на некого, во некои ситуации. Кога подобро ќе подразмислам, се работи за повеќе од само „некои“ ситуации.
Не се правам паметна, впрочем не ни мислам дека сум, но сепак во мене има одреден степен на интелект кој понекогаш знае да ги изненади луѓето.
Да, тоа сум јас, во моето најдобро и најреално издание. Секогаш може да биде подобро, впрочем сите се трудиме да бидеме некоја подобра верзија од себеси или од нечија друга, имагинативна, која секогаш излегува потешко остварлива од сите твои заеднички мечти и подвизи.
Повеќето од нас се трудат да бидат нешто што воопшто не се и на тој пат, правејќи го тоа, се забораваат самите себеси. Многу е лесно кога ќе видиш некој друг како прави одредена работа совршено добро, тешко е кога ќе се погледнеш себеси и нема да најдеш одговори.
Тешко е кога знаеш дека не можеш да бидеш друга личност, подобра, похрабра и попаметна. Тука настапува она самоприфаќање кое нè прави тоа што сме и нė издигнува на едно индивидуално ниво во тоа што секој од нас во суштина е – само уште еден човек повеќе.