Ride.

I was in the winter of my life, and the men I met along the road were my only summer. At night I fell asleep with visions of myself dancing and laughing and crying with them. Three years down the line of being on an endless world tour and my memories of them were the only things that sustained me. And my only real happy times. I was a singer, not a very popular one, who once had dreams of becoming a beautiful poet. But upon an unfortunate series of events, saw those dreams dashed and divided like a million stars in the night sky that I wished on over and over again, sparkling and broken. But I didn't really mind because I knew that it takes getting everything you ever wanted and then losing it. To know what true freedom is. When the people I used to know found out what I had been doing, how I had been living they asked me "why?" but there is no use in talking to people who have a home. They have no idea what it's like to seek safety in other people, for home to be wherever you want in your head. I was always an unusual girl, my mother told me I had a chameleon soul, no moral compass pointing due north, no fixed personality. Just an inner indecisiveness that was as wide and as wavering as the ocean. And if I said that I didn't plan for it to turn out this way, I'd be lying. Because I was born to be the other women. I belonged to no one, who belonged to everyone. Who had nothing and wanted everything. There was a fire for every experience and an obsession for freedom that terrified me to the point that I couldn't even talk about. And pushed me to a nomadic point of madness that both dazzled and dizzied me. Every night I used to pray that I'd find my people and finally I did, on the open road. We had nothing to lose, nothing to gain, nothing we desired any more. Except to make our lives into a work of art. Live fast, die young. Be wild and have fun. I believe in the country America used to be. I believe in the person I want to become. I believe in the freedom of the open road. And my motto is the same as ever, I believe in the kindness of strangers, and when I'm at war with myself I ride, I just ride. Who are you? Are you in touch with all of your darkest fantasies? Have you created a life for yourself where you can experience them? I have. I am fucking crazy. But I am free...

Angel ou demon.

fireflies and city lights

bitch please, I'm fabulous

Хедонистичко чекање

Љубовта е субјективна. Јас верувам дека постои, но ти можеби не. Или само не сакаш да веруваш дека постои. Но, во едно сум сигурна. Сите ја чувствуваат.

И додека го грицкам сончогледов мислам на тоа како растел низ пространи полиња. Каква прекрасна глетка. Ми се врежа во главната перцепција сега и ми остана. А паралелно со грицкањето, ја намирисувам текстурата на утрешниот ден. Ништо поинаков од денешниов среднички, а сигурно ќе ме струполи на земја. Треба многу за да ме вивне во воздух. Ох, треба многу малце. Само да го видам Toj, насловот на мојата тишина и спокој. Би ги откачила сите штипки од алиштата на тераса. Нека летнат, ми е гајле! Би си направила кратки шишки. И да не му се допаѓаат, ме сака. Ми е гајле за светот. Ми е гајле за шишките кога ме сака. Ми е гајле за косата, расте! Растам и јас како погача во рерна кога се пече, јадам од мака, а сепак проклето многу уживам во храната мислејќи дека јадам со него.
Полудувам. Зарем толку многу може да ти недостасува некој човек што почнуваш да се губиш во сопствениот свет? Дотолку да чувствуваш празнина што мислиш дека со неумереното ставање сол врз вечерата ќе се сториш среќен. Набрзо потоа пробуваш и си ги повраќаш цревата.
И додека го грицкам сончогледов мислам на тоа како растел низ пространи полиња. Каква прекрасна глетка. Каква очајна глетка би се случила ако некој залепи нос на мојот прозорец. Среќа, не сум на приземје. Среќа, никому не сум битна па не ни проверуваат како сум. Среќа, имам убави шорцеви кои ме потсетуваат на него. Среќа, го имам сончогледов па некако ја заменувам храната и цигарите. Среќа, него не можам да го заменам , најубав ми е.
Љубовта е субјективна. Јас верувам дека постои. Јас многу верувам. Тоа ме прави исклучително глупава. И исклучително талентирана истовремено. Многу уметност сум внесувала во Љубовта. Сите само критикуваат. Сакав тој да биде човекот што ќе ми биде најдобар другар и што ќе ме критикува на истиот начин, но и ќе ме љуби, ќе ми помага и ќе ме поддржува. Јас не сум знаела ништо. Наместо измислени заклучоци, зошто не се случи допир? Зошто немост? Зошто менување на идеалниот правец?
Полудувам. Зарем толку може да ти недостасува некој човек што почнуваш да се губиш во сопствениот свет?
Зарем имам јас сопствен свет?
Имате ли Вие сопствен свет?!!
Љубовта е субјективна. А јас не можам да престанам да јадам. Ќе си зготвам повторно нешто убаво. И ќе ми зујат ушите од арогантно пикантната пиперка без која не може да помине ниту еден оброк. Па ќе се избањам. Во купки кои мирисаат на градини од најубави цвеќиња. Ќе се помешаат со вагинални секрети кои посакуваат да се излеат на друго место. Да ја покажат женственоста која првпат ми успеа со него. Па да заспијам мирно. Да отпловам без да се грижам дека ќе имам кошмари. Неговата рака на мојот стомак. А неговото дишење се вовлекува под мојата маица. Некогаш спијам и сосема гола. Се чувствувам сигурно со него, нема потреба од никакви сомнежи. Се случува и будење. Случајно. Од топлина. Иако е отворен прозорецот. Па водиме Љубов. Па го милувам нежно додека не заспие повторно.
Четврток. А јас полудувам. Четврточно, но сигурно. И знам дека пак ќе плукате на мојата искреност. Но подобро да сум искрена отколку да седам пасивно затворена како школка.
Љубовта е една, а јас ја имам само за една личност. Сончогледесто, сончево, секако.
Животот е борба која треба да ја живееме уживајќи. Како сега додека се борам со својата тага, уживајќи во тепањето комарци.
Зарем се борам за сопствената Љубов?
Имате ли Вие Љубов и сопствен Живот?!!
Јас сум само едно мало буцкало кое се труди да ви ги отвори очите и кое би си ја продало душата за него… ГРАЦИОЗНО, СЕКСИ И ОРГАЗМИЧНО.

Креативност е да мислиш, направиш или гледаш нешто што дотогаш не постоело

1. Чкртај во тајни тетратки, и чукај диво икуцани страници, за твој ќеф
2. Биди покорен, отворен, слушај
3. Обиди се да не се пијаниш надвор од дома
4. Биди заљубен во твојот живот
5. Нешто што го чувствуваш ќе си ја најде сопствената форма
6. Биди луд добродушен глупчо на сопствениот ум
7. Дувај онолку силно колку што сакаш
8. Пишувај го она што го сакаш, без дно, од дното на умот
9. Неизговорливи визии на поединецот
10. Без време за поезија, туку за она што навистина е
11. Визионерски трпки кои минуваат низ градите
12. Фиксиран во транс, медитирај врз предметот пред тебе
13. Отстрани книжевна, граматичка и синтактичка инхибиција
14. Како и Пруст, биди стар „дувач" на време
15. Кажувај ја вистинската приказна на светот во вид на внатрешен монолог
16. Скапоцениот центар на интерес е окото внатре окото
17. Пишувај како сеќавање и забава за самиот себе
18. Пишувај од третото око, пливај во морето од јазик
19. Засекогаш прифати го губитокот
20. Верувај во светата контура на животот
21. Бори се да го скицираш текот кој веќе постои, нечепнат во умот
22. Не мисли на зборови кога запираш само за да ја видиш подобро сликата
23. Води сметка секој ден за датумот изгравиран во твоето утро
24. Немај страв или срам од достоинството на твоето искуство, јазик и знаење
25.
26. Пишувај за светот да чита, и да ги види вистинските слики на напишаното
27. Книгофилм е филм во зборови, визуелната американска форма
28. Слави го Карактерот во Бледата нечовечка Осама
29. Составувај диви нешта, недисциплинирани, чисти, кои доаѓаат оздола, што полуди, тоа подобро
30. Ти си Гение, цело време
31. Сценарист-режисер на земски филмови, спонзориран и со ангелска природа во Рајот
* 25-тото е намерно празно

Парадоксот на нашето време

Имаме повисоки згради и пошироки улици,
но затворен карактер и ограничено мислење.
Трошиме повеќе, но имаме помалку,
купуваме повеќе, но уживаме помалку.
Имаме поголеми куќи, но помали фамилии,
повеќе удобности, но помалку време.
Се здобиваме со повеќе дипломи, но имаме помалку разум,
повеќе знаеме, но помалку размислуваме,
имаме повеќе експерти,но сепак повеќе проблеми,
повеќе лекови, но помалку здравје.
Пиеме премногу, пушиме премногу,
трошиме неодговорно, премалку се смееме,
пребрзо возиме, премногу се лутиме,
седиме до доцна во ноќта, а стануваме уморни наутро,
премалку читаме, премногу гледаме телевизија,
и многу ретко се молиме.
Ги зголемивме нашите богатства,
но ги намаливме нашите вредности.
Зборуваме многу, љубиме малку,
а мразиме премногу често.
Научивме како да преживееме, но не и да живееме.
Му дадовме години на животот, но не и живот на годините.
Се качивме на месечината и се вративме назад,
но имаме проблем да ја преминеме улицата и
од спротива да ги запознаеме нашите соседи.
Го освоивме надворешниот свет, но не и внатрешниот.
Направивме поголеми работи, но не и подобри.
Го прочистивме воздухот, но ја загадивме душата.
Го совладавме атомот, но не и своите предрасуди.
Пишуваме повеќе, но учиме помалку.
Планираме повеќе, но постигнуваме помалку.
Научивме да брзаме, но не и да чекаме.
Создадовме повеќе компјутери за да содржат повеќе информации,
да произведуваат повеќе копии од вообичаеното,
но ние комуницираме се помалку.
Овие се времиња на брза храна и споро варење,
големи луѓе и слаби карактери, длабок профит и плитки односи.
Овие се денови кога дома две плати се делат, а разводите се множат.
Овие се денови на убави куќи,
но и време на повеќе уништени домови.
Овие се денови на брзи патувања, отфрлена моралност,
угоеност, еднодневи претстави.
Ова е време кога има многу на излозите,а малку во магацините.
Време кога технологијата може да ви го донесе ова писмо,
и време кога можете да одберете дали
ќе го поделите со некој или само ќе го избришете.

EKV- Krug

 

On me voli, on me nosi, on me razbija.

pour toujours ∞

Говор против Вероника Франко (куртизана од XVI век)

Жени. Вечни сопатнички на мажите, или така некако. Ако не сакаш – лош си. Ако не ни обрнуваш внимание пак не чиниш. Што всушност сакаме ние? Од кого бараме, на кого даваме, и што е тоа што се дава, а воедно и бара?
За Вероника Франко ова прашање би било гола вода, но таа не е тука со нас за да може да одговори. Затоа јас ја земам таа одговорност и ќе Ви објаснам која е разликата помеѓу тоа што се давало и барало во минатото и како е тоа сега. Многу девојки, жени би се согласиле со мене дека ниедна од нас не би дозволила некоја да им го земе дечкото или мажот. Фала Богу. Која е таа па да ми краде од пред очи нешто што е мое? Да живееше Франко сега, ќе можевме да учиме како се краде маж и да бидеш горд на тоа. Но, дали прељубата и неверството е причина за гордост?
Денес не треба да си вештерка или маѓепсничка за да украдеш некој тип. Треба да бидеш секси, да ги поседуваш сите атрибути на себе и секако да знаеш како и кога да нападнеш. Меѓутоа, тоа и не е толку хумано. Сега ми е интересно и ќе ми биде убаво да Ви зборувам за тоа дека сум крадец, крадец на Вашите мажи. Но, како би ми било ако некоја сега ми го украде тоа што јас го сакам. Ако ми го украде мажот кој ја задоволува внатрешноста на мојата душа и моето тело? Како би имала образ да се шетам по улица, знаејќи дека сите ме мразат, дека би ме претепале, би ме обвинувале па и во краен случај да ме камшикуваат на плоштад. Со кое лице би се бранела и би говорела дека моето тело не ми носи срам, туку љубовта. Дека не сум куртизана, а всушност не го знам бројот на љубовниците. Да си го дадам срцето онаму каде што трага ќе остави само моето тело. Да го делам креветот со некој странец, наместо на мојот сопруг да му ја подарам невиноста, она по што тој ќе ме цени цел живот. Клеопатра, Теодора, Франко и Антонија се повеле на фразата дека ако една жена ја симне облеката, мажот сам ќе си дојде. Но, за мене тоа не е така. Ние девојките треба да научиме едно нешто од бајките. Пепелашка не се соблекла за да го најде принцот. Како можеме да кажеме дека куртизаните се чесни, кога ни “ч” од чесни немаат. Франко тврди дека таа не крадела мажи, туку им подарувала нешто што сопругите не им го давале. А што е тоа? Ако сопругите готвеле, чистеле, переле, биле домаќинки, воделе љубов со сопрузите, раѓале деца, седеле дома и зборот на мажот бил нивна заповед… што е тоа што куртизаната им го давала???
Таа едноставно копнеела по маж, по некој сосема непознат, зашто сакала да почувствува жар и страст. Таа не сакала да ја почувствува сопружничката љубов бидејќи тоа би било казна за неа.
Jaс не се соглаувам. Поголема казна е да остане сама на стари години отколку да има верен сопруг. Една жена е дар од Бога, ако и подариш љубов, внимание, таа ќе стане ангел, а мажот ќе живее во рај. Според мене не е важно дали сум згодна, дали привлекувам 1001 маж на прв поглед, важно ми е тој што го сакам да знае дека е единствениот. Не сум куртизана, не играм валкано, не се каам што сум со еден маж и не се каам што денес Ви го открив тоа што тлееше во мене.
Знам дека сум во правo и дека ќе ги натерам девојките да размислат малку бидејќи љубовта е за двајца, без оглед дали ќе се најде некоја куртизана што не знае да брои.

building castles in the air

fireflies:

Извадок од "Вештица" -В. Андоновски

Псссст!!! Изусти, ако зборуваш кажи нешто поубаво од тишината.. зошто се плашиш од страстите? Страста постои за да биде задоволена; во спротивно би била смирение, а не страст. Настрана што ниедна страст не може да се задоволи целосно. Копнееш по нешто, на пример по вода. Несреќен си и неисполнет додека копнееш, така барем мислиш и мислиш дека среќата ќе дојде кога ќе ја задоволиш својата жед. И еве, конечно, доаѓа првата голтка. Среќен си. Но само со првата голтка. Веќе со втората ти си по малку среќен, и со секоја наредна стануваш се понесреќен, оти класденецот е тука, ама копнежт бледнее и го снемува. Каков привид: беше несреќен додека растеше копнежот а сега си несреќен затоа што то ј се смалува! Ако е така, среќата е само миг: мигот кога го добиваш она по што си копнеел, првата капка. Во неа се`, вечноста.