I wish you were here next to me.

Story about the saddest lady on Earth

Пливам на површината на кафето. Со секоја проголтана гранула, се менувам. Овојпат кон полошо. Секогаш сум се издигнувала, како подадено главче на желка која се бори со надојдената вода. Сега е мошне чудно. Срамота ќе биде да се удавам. Ќе ме има на најсмешни видео инсерти. Ќе ме гледаат во некој бош ден навечер на телевизија. Собрано друштво среќни копилиња кои имаат сè во Животот. Се препушиле каја. И умираат од смеење на моја сметка. Затоа што јас умирам од Љубов. Можно е да се умре од Љубов. Тагата го обвива целото тело и го разјадува, па тоа кутрото се разградува. Од душевна болка се раѓаат скоро сите болести. Болести за кои нема лек. Млади Животи одат во бестрага. Млади Животи имаат изглед на старачки дом. Сфатив дека не знам да живеам. Јас, којашто секогаш го знаела најдобриот начин. Сега може слободно да зборам во трето лице за себеси. Затоа што полудев и затоа што не сум присебна. Мозокот ми отишол во Индонезија, си игра фудбал со тамошните деца израснати на улица. И одеднаш забегува и се шетка низ пазарите таму. Гнасни се, нема никаква хигиена. Ама има овошја и зеленчуци кои ги нема на ниту едно друго место на планетава. Случајно, еден постар мештанин го зема и го мерка. Си вели дека добро би му дошло ако си го испржи и к’сне за ручек. Проклет старец! Никаков обѕир, никаква човечност. Никој не се грижи за останатите. Сите сме сами на светов. Поголемиот го јаде помалиот. Хиперсензибилните се умртвени од оние помалку чувствителните. Така е и во природата. Ланец на исхрана односно начин на преживување. Не постои тука вртење на тркалото. Постои само госпоѓица Карма која некогаш, некако, ги етикетира сите според своите заслуги.

Пливам на површината во сопствената утроба. Пробувам да се пронајдам повторно. Но без успех. Ја достигнав зрелоста кога не можам веќе сама. Ја сретнав точката каде што требаше да одлучам што ќе правам со себе понатака. Избрав Љубов и избрав патење. И не ми е криво. Вака ќе си живеам засекогаш. Избрав да си се пензионирам уште сега, на моиве години. Избрав да бидам вистински чудак кој отсекогаш правел екцентрични потези. А сега сум само слика што бледнее. Додека да трепнам, ќе бидам заменета со друга.

Сè што посакував е да му го посветам Животот.

Сè што имам се Љубовта и болката. Богата сум. И знам дека ми завидувате.

Ве поздравувам од обалата…

Поглед од мојот прозорец

Maгла. Секаде околу мене, каде и да погледнам, на која страна и да се свртам.. ништо нема, освен густа магла. Толку волшебна, прекрасна налик на мек облак. Посакувам да легнам на тој облак, да заспијам и да ги сонувам најубавите, најмагичните и прекрасни соништа. И за час, ја снемува. А, камо да можев барем уште малку да се восхитувам на таа убавина. Малку подолго да се чувствувам како невидлива, сама. Како никој да не ме гледа. Тогаш можам да ги правам оние работи за кои околината би осудувала, а не е свесна дека и ним само еден ќе им суди. И не можам, а да не се запрашам: зошто никој не си го гледа својот живот, туку сите те гледаат со лут поглед ако направиш нешто што според нив не е по прописи или пак, ги минува границите создадени во нивните ограничени умови. Сите гледаат во туѓа чинија, не забележувајќи каква гозба имаат во својата... И се вртам повторно околу себе. Истата глетка, истиот пејзаж како и повторно. Чисто, недопрено белило. Толку е прекрасно, што посакувам никогаш да не замине. Но, како за инат облакот си оди во далечината каде што мојот поглед не допира. Зарем не би било убаво  со него да ги земе сите наши грешки, каења, гревови, па и ние да останеме чисти, недопрени, бели? Да ги понесе со себе и да ги однесе некаде во недогледот за веќе никој да не ги види. Така барем нема да ме осудуваат. Така барем ќе спијам мирно, знаејќи дека не сум направила нешто лошо. Нешто, за што другите би ме гледале со оној ограничен поглед. Или подобро да кажам, тажен поглед. Бидејќи според моите сфаќања човек осудува и мрази само она што не може да биде или пак не го поседува. Да, чудни сме ние луѓето. Не ја гледаме сопствената среќа која ни седи на рамено, поради тоа што нашиот поглед шета кон туѓите рамена сакајќи да дознае кое од нив е накривено поради големата среќа. Ете, така се добива оној поглед полн со презир, омраза, осудување. Оној поглед кој никој од нас не сака да го поседува, а сепак повеќето- свесно или несвесно го употребуваат.

Should have known by now..

Don't you think winter is the most beautiful time of the year? When the first snow falls and at night all the lights are just making you feel like you're in Wonderland. Don't you feel warm when you see an old couple sitting on a bench, hugging each other. Honestly, in winter, outside.. when everything is pure and white... I can feel my heart thumping in my chest, making my hot blood run through my veins. That's a feeling that is worth living for. That's a feeling that money could not buy. And I feel happy when I go outside for a walk with my love, and I can see his breath in the air. When he holds my cold palm trying to make it warm... And I must say it really does steal a smile on my face when I see little kids playing together when their parents call them home and they just don't want to leave the game. And I can hear that honest, true laughter.. which is really rare nowadays.

Yes, don't you think winter is the most beautiful time of the year? Because I doubt there's any time of the year that can beat this.

 

 

Baby it's so cold outside. And it feels beautiful to be home, with your loved ones, drinking tea and remembering the good, old days when everything was just perfect. Wanting to be kid.. in the snow.. making snowman and angels. This cup of warm tea made me reminisce the times when I had red nose and cheeks. :) When I went outside with my friends to eat snowflakes, when I felt the coldness in the air. It was just so beautiful !

Долгобараното Јас

Некои работи се случуваат без и да помислиме на нив. Едноставно врвките на чевличките ќе се заврзат и настанува спој... сплет на околности. Дали е среќа или не, останува да покаже патот кој ќе биде нивен предводник... Не знам, јас навистина не ја разбирам човековата психологија, а не знам ни дали некогаш и ќе можам да го сторам тоа. Да запливам онаму каде морската струја е најсилна и влече длабоко кон дното. Но, хмм... па јас веќе неколкупати и се имам најдено таму, притоа собирајќи школки се тешам дека сепак ништо не е завршено. Дека сепак црнилата кои се наоѓаат над мене и тежат како олово ќе бидат стопени со првото изгрејсонце. Да, јас верувам во тоа, и знам – не, јас напросто сум убедена дека човековиот разум може да направи повраток на веќе еднаш изгубената мапа.

Си замислувам дека сум минијатура... Или, не. Си замислувам дека сум некоја обична долгокористена ваза со веќе поткршени рачки. Мојата внатрешност ја имаат исполнето безброј води – само што здивнам чуствувајќи се конечно чиста, во мене протекува водата полна со гатки. Гребаници... Ништо не е пострашно од внатрешната рана, од белегот кој те прави препознатлив и пред оние кои не ти се познати. Тоа се гребаници кои го оформуваат чувството на вина. Ја фрлаат коцката тогаш кога со сигурност знаеш дека ќе изгубиш и сè ќе исчезне како и да претходно не постоело... А, добро, зошто и всушност животот си го ставаме на коцка? Не велете дека никогаш не сте го сториле тоа, не, бидејќи сами се лажете. Може да биде сè мед и млеко, може пред вас да течат водопади и да ви го попрскуваат лицето притоа правејќи да се чуствувате чисто – исто како првата утринска роса. Но, не. Неа никој никогаш не би можел да ја замени... Никогаш... Гревот секогаш нè чека во чинијата од која нѝ е најслатко да јадеме. Можеби тоа не се случило денес, а пак најмалку вчера. Но, утре... Утре е сигурниот момент кога злосторот ќе биде направен. Тогаш кога телото ќе нѝ биде сосема опуштено, но психата... Таа ќе биде како лимон чиј сок завршил во туѓата чаша.

Но, добро, зарем некогаш не вреди да се ризикува? Зарем грешката засекогаш останува грешка? Можеби ќе постои, ќе буди одредени сеќавања, ќе буди насмевка а некогаш и плач во нас... Но, едно е сигурно. Задоволството е преголемо кога ќе осетиш дека истата таа те научила да претходно размислиш, пред да ги сториш оние другите кои допрва следуваат. Едноставно е... Можеби ризикот ќе биде нашата неизмерна среќа, нашиот Колумбо за долгобараното Јас..

the most beautiful cover they've ever had !