Зима. Ноќ. Ти и јас. Но, каква е оваа зима кога не чувствувам студ? Каква е оваа ноќ кога совршено добро те гледам? Снегот си го направил своето. Како и секогаш. Успеал да го осветли секое ќоше, секој агол и улица. Насекаде околу нас прекрасно исткаена бела постелнина која блеска надалеку. Блескаат и твоите очи. Блеска и моето растреперено срце од радост. Од љубов! Снегулките тивко и нечујно паѓаат, лепејќи се за мојата коса, топејќи се на твоите вкусни усни, паѓајќи долу една до друга. Ветерот си игра со мојата свилена марама околу вратот. Ја носи лево, десно, па го покрива твоето лице. Нашите стапала остануваат врежани во снегот и можам да забележам како вљубено сме стигнале до тука еден покрај друг. Новиот снег, односно новата постела ќе ги исполни и прикрие направените траги и ќе останеме тука сами. Како да сме ја изгубиле мапата и не знаеме да се вратиме назад. Тука се и нашите тела одразени како слики во истурената чиста бела боја. Слики на двајца фатени за рака кои се сакаат. На секоја наредна слика изгледаме се поблиску. И така набљудувајќи ги направените наши траги во снегот, одеднаш гледам пред себе и се судирам со најубавиот поглед што постои. Лежам на мекиот снег додека неуморните и упорни снегулки ме удираат по трепките и ми ги затвараат очите. Ме бакнуваш и се молам оваа ноќ никогаш да не заврши. Иако снегулките на моменти ми пречат, не сакам да престанат да прелетуваат наоколу. Не сакам ништо да ја уништи оваа магија. Оваа прекрасна зимска ноќ.
No comments:
Post a Comment