Van Gogh- Spisak Razloga

Nisi ti dobra kol'ko los sam ja. 

Ride.

I was in the winter of my life, and the men I met along the road were my only summer. At night I fell asleep with visions of myself dancing and laughing and crying with them. Three years down the line of being on an endless world tour and my memories of them were the only things that sustained me. And my only real happy times. I was a singer, not a very popular one, who once had dreams of becoming a beautiful poet. But upon an unfortunate series of events, saw those dreams dashed and divided like a million stars in the night sky that I wished on over and over again, sparkling and broken. But I didn't really mind because I knew that it takes getting everything you ever wanted and then losing it. To know what true freedom is. When the people I used to know found out what I had been doing, how I had been living they asked me "why?" but there is no use in talking to people who have a home. They have no idea what it's like to seek safety in other people, for home to be wherever you want in your head. I was always an unusual girl, my mother told me I had a chameleon soul, no moral compass pointing due north, no fixed personality. Just an inner indecisiveness that was as wide and as wavering as the ocean. And if I said that I didn't plan for it to turn out this way, I'd be lying. Because I was born to be the other women. I belonged to no one, who belonged to everyone. Who had nothing and wanted everything. There was a fire for every experience and an obsession for freedom that terrified me to the point that I couldn't even talk about. And pushed me to a nomadic point of madness that both dazzled and dizzied me. Every night I used to pray that I'd find my people and finally I did, on the open road. We had nothing to lose, nothing to gain, nothing we desired any more. Except to make our lives into a work of art. Live fast, die young. Be wild and have fun. I believe in the country America used to be. I believe in the person I want to become. I believe in the freedom of the open road. And my motto is the same as ever, I believe in the kindness of strangers, and when I'm at war with myself I ride, I just ride. Who are you? Are you in touch with all of your darkest fantasies? Have you created a life for yourself where you can experience them? I have. I am fucking crazy. But I am free...

Angel ou demon.

fireflies and city lights

bitch please, I'm fabulous

Хедонистичко чекање

Љубовта е субјективна. Јас верувам дека постои, но ти можеби не. Или само не сакаш да веруваш дека постои. Но, во едно сум сигурна. Сите ја чувствуваат.

И додека го грицкам сончогледов мислам на тоа како растел низ пространи полиња. Каква прекрасна глетка. Ми се врежа во главната перцепција сега и ми остана. А паралелно со грицкањето, ја намирисувам текстурата на утрешниот ден. Ништо поинаков од денешниов среднички, а сигурно ќе ме струполи на земја. Треба многу за да ме вивне во воздух. Ох, треба многу малце. Само да го видам Toj, насловот на мојата тишина и спокој. Би ги откачила сите штипки од алиштата на тераса. Нека летнат, ми е гајле! Би си направила кратки шишки. И да не му се допаѓаат, ме сака. Ми е гајле за светот. Ми е гајле за шишките кога ме сака. Ми е гајле за косата, расте! Растам и јас како погача во рерна кога се пече, јадам од мака, а сепак проклето многу уживам во храната мислејќи дека јадам со него.
Полудувам. Зарем толку многу може да ти недостасува некој човек што почнуваш да се губиш во сопствениот свет? Дотолку да чувствуваш празнина што мислиш дека со неумереното ставање сол врз вечерата ќе се сториш среќен. Набрзо потоа пробуваш и си ги повраќаш цревата.
И додека го грицкам сончогледов мислам на тоа како растел низ пространи полиња. Каква прекрасна глетка. Каква очајна глетка би се случила ако некој залепи нос на мојот прозорец. Среќа, не сум на приземје. Среќа, никому не сум битна па не ни проверуваат како сум. Среќа, имам убави шорцеви кои ме потсетуваат на него. Среќа, го имам сончогледов па некако ја заменувам храната и цигарите. Среќа, него не можам да го заменам , најубав ми е.
Љубовта е субјективна. Јас верувам дека постои. Јас многу верувам. Тоа ме прави исклучително глупава. И исклучително талентирана истовремено. Многу уметност сум внесувала во Љубовта. Сите само критикуваат. Сакав тој да биде човекот што ќе ми биде најдобар другар и што ќе ме критикува на истиот начин, но и ќе ме љуби, ќе ми помага и ќе ме поддржува. Јас не сум знаела ништо. Наместо измислени заклучоци, зошто не се случи допир? Зошто немост? Зошто менување на идеалниот правец?
Полудувам. Зарем толку може да ти недостасува некој човек што почнуваш да се губиш во сопствениот свет?
Зарем имам јас сопствен свет?
Имате ли Вие сопствен свет?!!
Љубовта е субјективна. А јас не можам да престанам да јадам. Ќе си зготвам повторно нешто убаво. И ќе ми зујат ушите од арогантно пикантната пиперка без која не може да помине ниту еден оброк. Па ќе се избањам. Во купки кои мирисаат на градини од најубави цвеќиња. Ќе се помешаат со вагинални секрети кои посакуваат да се излеат на друго место. Да ја покажат женственоста која првпат ми успеа со него. Па да заспијам мирно. Да отпловам без да се грижам дека ќе имам кошмари. Неговата рака на мојот стомак. А неговото дишење се вовлекува под мојата маица. Некогаш спијам и сосема гола. Се чувствувам сигурно со него, нема потреба од никакви сомнежи. Се случува и будење. Случајно. Од топлина. Иако е отворен прозорецот. Па водиме Љубов. Па го милувам нежно додека не заспие повторно.
Четврток. А јас полудувам. Четврточно, но сигурно. И знам дека пак ќе плукате на мојата искреност. Но подобро да сум искрена отколку да седам пасивно затворена како школка.
Љубовта е една, а јас ја имам само за една личност. Сончогледесто, сончево, секако.
Животот е борба која треба да ја живееме уживајќи. Како сега додека се борам со својата тага, уживајќи во тепањето комарци.
Зарем се борам за сопствената Љубов?
Имате ли Вие Љубов и сопствен Живот?!!
Јас сум само едно мало буцкало кое се труди да ви ги отвори очите и кое би си ја продало душата за него… ГРАЦИОЗНО, СЕКСИ И ОРГАЗМИЧНО.