So do you ?

Вечер сме. А сакам да е тажно утро во кое ќе си ги погребам сите спомени. Малце ќе плачам. Па ќе каснам некое колаче за душа. Па ќе одам дома да отспијам, апчињата за смирување ме заспаа. Тагата ќе помине одма. Затоа што почнувам нов Живот. Знам дека не сакаш да одиме заедно низ долгите шарени плажи. Ама некако си тапкам со левата нога во песокот и мислам дека во секој момент ќе огрее Сонце. Мислам или претчувствувам. Сеедно. Битно нешто ми се случува. Нешто! Освен оние чувства, постои и она Нешто. Не сакам да зборам што е тоа. Не сакам ни да помислам да напишам. Не сакам никогаш тоа да го видам на корицата на некоја книга. О, сакам! Па сакам бе, па што сега? Сакам мобилен и не можам без него, а да го немам 2 дена, ќе можам. Сакам и конзерва неотворена со коцкички ананас пред мене ама немам. И некако мислам дека ќе преживеам. Го сакам и утрински и денски и вечерно и ноќно, а ретко кога воопшто го имам. А сум го имала, не дека не. Сега е вечер и го имам, а навидум сама сум. Го имам во левиот јајник, го имам во левото око, во левата комора и предкомора на срцето, во левото колено ми клокоти како вода. Зошто баш на лево се насочил? Зашто и јас сум лева целата изгледа, па ми се прилагодил. Или јас нему, сеедно.
Навалена во креветот на десната страна, прашувам: Знаете за кого зборувам? Или подобро, знаете за што?