Одраз на егото

Секој чекор е чекор кон вечноста...Секој чекор е чекор кон заборавот...Градам нешто што никој нема да го заборави. Градам мала кула од огромни камења. Се руши секогаш кога ќе го ставам последниот камен. И почнувам од почеток... Повторно и повторно. Никогаш не успеав да ја изградам. Можеби правев нешто погрешно. Не верувам. Јас никогаш не грешам. Единствен човек на земјата кој е безгрешен и најблизок до она што се вика Бог. Или можеби не? Можеби постојано грешам. Можеби сум најдалеку од Бог од сите вас. Што велите? Ја имам ли во себе силата да си играм Бог?! Да рушам и создавам. Да убивам и раѓам. Да менувам и оставам без промени. Перото ми паѓа од раката, очите ми се полнат со солзи. Собата е исполнета со сеништа. Духови кои ме прогонуваат. Некогаш се милозливи, но најчесто само сакаат да ми укажат на тоа колку безвредно и мизерно суштество сум јас. Jас, еден мал обичен човек.
Човекот е суштество со најниска свест на планетава. Човекот не знае да слуша, без истовремено да зборува. Да зборува, без да слуша. Да создава без да гледа. Да создава без влијание на егото.

Тоа еден ден ќе не уништи! Секој чекор е чекор кон вечноста... Секој чекор е чекор кон заборавот...