Поглед од мојот прозорец

Maгла. Секаде околу мене, каде и да погледнам, на која страна и да се свртам.. ништо нема, освен густа магла. Толку волшебна, прекрасна налик на мек облак. Посакувам да легнам на тој облак, да заспијам и да ги сонувам најубавите, најмагичните и прекрасни соништа. И за час, ја снемува. А, камо да можев барем уште малку да се восхитувам на таа убавина. Малку подолго да се чувствувам како невидлива, сама. Како никој да не ме гледа. Тогаш можам да ги правам оние работи за кои околината би осудувала, а не е свесна дека и ним само еден ќе им суди. И не можам, а да не се запрашам: зошто никој не си го гледа својот живот, туку сите те гледаат со лут поглед ако направиш нешто што според нив не е по прописи или пак, ги минува границите создадени во нивните ограничени умови. Сите гледаат во туѓа чинија, не забележувајќи каква гозба имаат во својата... И се вртам повторно околу себе. Истата глетка, истиот пејзаж како и повторно. Чисто, недопрено белило. Толку е прекрасно, што посакувам никогаш да не замине. Но, како за инат облакот си оди во далечината каде што мојот поглед не допира. Зарем не би било убаво  со него да ги земе сите наши грешки, каења, гревови, па и ние да останеме чисти, недопрени, бели? Да ги понесе со себе и да ги однесе некаде во недогледот за веќе никој да не ги види. Така барем нема да ме осудуваат. Така барем ќе спијам мирно, знаејќи дека не сум направила нешто лошо. Нешто, за што другите би ме гледале со оној ограничен поглед. Или подобро да кажам, тажен поглед. Бидејќи според моите сфаќања човек осудува и мрази само она што не може да биде или пак не го поседува. Да, чудни сме ние луѓето. Не ја гледаме сопствената среќа која ни седи на рамено, поради тоа што нашиот поглед шета кон туѓите рамена сакајќи да дознае кое од нив е накривено поради големата среќа. Ете, така се добива оној поглед полн со презир, омраза, осудување. Оној поглед кој никој од нас не сака да го поседува, а сепак повеќето- свесно или несвесно го употребуваат.