Во студеното сивило

  Се прашувам каде исчезна детето кое секој ден ни изнудуваше насмевки? Се прашувам што се случува со децата, тинејџерите кога стануваат возрасни.. зошто го губат и последното делче од детето во нив? Како некое чудовиште кое спиело во дното на нивната бесконечност да се разбудило и да го изело. Зошто сите сметаат дека треба да се порасне ? Не. Никогаш нема да пораснам. Моето тело и лика ќе се  изменат, но душава.. никогаш нема да бидам возрасен човек. Сите возрасни полека, полека, но сигурно ги губат своите души, забораваат што ги правело среќни. Тврдоглаво се трудат и одат против сите закони и сета логика, а сепак не им  успева. И за чудо, неретко денешнава младина вели: “Сакам да пораснам, никој не ме сфаќа, доста ми е веќе!”. Зошто ?! Зошто да пораснам? За моето битие да се изгуби меѓу другите клонови ?! Секаде околу нас гледаме насмевки, но никој не се ни потрудил да ги забележи тажните очи. Никој. Бидејќи сите гледаат за себе, не сфаќајќи дека туѓата среќа може дупло да ги израдува. Зарем не е поубаво кога на бездомник ќе му дадеш некоја пара, подарувајќи му топол оброк, кој за тебе и не значи толку? Но, денес речиси никој не ја почувствувал таа радост поради себичноста и алчноста, сакајќи да имаат се за себе.

      А креативноста? Што е со неа? Кога ќе пораснат луѓето го губат детето во нив, го забораваат изгубено во суштината на нивното безлично битие. Кога ќе ја погледнам толпата, така изгубена.. се што гледам е сивило. Нијанси на црно и бело... секаде околу мене. Многу ретка глетка е онаа, обоената. И многу се радувам кога ќе видам некој кој знае да ужива во животот, во потполност, целост. Но, за жал, тие луѓе денес веќе стануваат епидемичен вид. Жално, нели ? Да, жално. Се трудам со сите мои сили на целото мое битие да го променам тоа и да  направам и најмало подобрување кај луѓето. Како што некогаш рекле: “Биди промената што сакаш да ја видиш во светот.”  
     А, како што гледам, во денешницава се чини како никој да не сака да промени ништо, како да им одговара да живеат во ваков уништен свет, во вакво студено сивило...